Nadchodzi czas, kiedy należy zdecydować: Przedszkole - tak czy nie? Niektórzy z nas wręcz nie maja innego wyjścia, gdyż nie mają z kim zostawić pociechy. Jak przygotować dziecko do rozłąki i do zmiany otocznia, do zmiany rytmu codziennego dnia? Niektóre dzieci około czwartego roku życia mają coraz większe zainteresowanie innymi dziećmi, nie zadowala go już tylko mama, tata, babcia, dziadek, czy starszy brat. Niektóre dzieci są przygotowane do przedszkola w wieku dwóch i pół lat inne nie są do tego gotowe w wieku pięciu lat. Jednak najczęściej jest znana opinia, że dzieci przed ukończeniem trzeciego roku życia nie są jeszcze gotowe na na rozłąkę z rodzicami, ale i tu zdarzają się wyjątki. Więc jak przygotować dziecko do przedszkola, by czuło się dobrze w przedszkolu?
Czego dziecko uczy się w przedszkolu:
Uczy się dzielić z innymi dziećmi np. zabawkami,
Rozwija poczucie przynależności.
Uczy się od innych dzieci. ( w przedszkolu jest to bardzo skuteczne).
Uczy się odkładać swoje potrzeby ( czekając na swoją kolej).
Realnie oceniało swoje wartości i słabości ( przez kontakt z innymi dziećmi).
Staję się bardziej świadome uczuć innych dzieci np że również maja lęki, zmartwienia...
Uczy dzielić się z innymi
Rozwija tolerancję i nauczyło się szanować odmienność.
Co wskazuję na gotowość dziecka do pójścia do przedszkola:
bawi się z innymi dziećmi bez obecności rodziców ( w innym pokoju),
często chcę zrobić coś samodzielnie,
pozostaję bez rodziców przez parę godzin u babci, opiekunki.
intensywnie zadaję pytania,
komunikuję dorosłym swoje potrzeby i życzenia.
Ważnym aspektem w psychice dziecka do gotowości pójścia do przedszkola jest poczucie bezpieczeństwa, czyli okazujcie dziecku miłość, kochajcie je bezwarunkowo.
Nie mówcie dziecku np, ,, Nie kocham cię, jesteś niegrzeczny". Dziecko odczytuję: ,,Mama mnie kocha tylko wtedy, gdy jestem grzeczny", albo rodzic mówi ,,Nie lubię cię, kiedy się tak złościsz" - Dziecko odczytuję ,,Nie wolno się złościć". Daję to dziecku niepewność i nieadekwatną reakcję.
Kochane dziecko uczy się z większą pewnością i osiąga lepsze wyniki.
Bądźmy konsekwentni w swoich działaniach, gdyż to zapewnia dziecku poczucie pewności. Wytyczmy dziecku jasno, czego nie powinien robić a co mu wolno. Często ustępujemy, zmieniamy stanowisko, dziecko będzie w danej chwili zadowolone, ale przestanie czuć się pewnie. Dzieci często testują dzieci, by dowiedzieć się ,,ile można". Dziecko którym rodzice nie postawili granic, może będzie sprawiać wrażenie rozpieszczonego, jednak tak na prawe będzie ono nie pewne , gdyż nie będzie miał oparcia w otoczeniu, ani w samym sobie.
Dziecko takie w przedszkolu często jest skłonne do konfliktów, płaczliwe i niepewne w podejmowaniu decyzji.
Kolejną cechą przydatną w przedszkolu jest szacunek wobec własnego siebie.
Szanujmy prawo dziecka do wyrażania własnych uczuć. Dziecko podobnie jak my w zależności od okoliczności czuję się różnie. Za każdym zachowaniem stoi jakaś emocja. Uczucia są zarówno pozytywne jak i negatywne. Wściekłość jak i smutek stanowią normalne uczucia. Dlaczego my mamy mieć prawo do emocji, a z trudem akceptujemy u dziecka gdy pokazuję ono gniew, wściekłość, smutek. Pokażmy dzieciom, że my również mamy emocję, które nie są złe i jak sobie z nimi radzimy np. ,,Kiedy jestem smutna, pomaga mi jak z kimś o tym porozmawiam", albo ,,Jesteś wściekły z powodu tego zamku. Ja tez się często wściekam, kiedy cos mi nie wychodzi. Pomaga mi kiedy zrobię sobie małą przerwę i zacznę od początku".
Warto też porozmawiać z dzieckiem na temat emocji, by mogło je zrozumieć, by opanowało różne możliwości wyrażania ich. Zróbcie z dzieckiem plakat, na jednym niech narysuje, wyklei z gazet w co je cieszy, co smuci, a co powoduję, że jest złe.
Kolejną cechą pomagająca dziecku w przedszkolu jest samodzielność. Dla rodziców wygodniej jest ubrać samemu dziecko, niż czekać aż zrobi ono to samo. Dajcie mu szansę , gdyż jest to bardzo ważny czynnik nie tylko w przedszkolu, ale najprawdopodobniej w całym jego życiu. Dziecko będzie lepiej się czuło, gdy jest w stanie zadbać samo o siebie niż jeżeli będzie musiało czekać i dostosować się do reakcji opiekuna, a wiadomo w przedszkolu, pani przedszkolanka nie ma do obsłużenia jednego dziecka, tylko jest ich z 15, albo więcej. Wasza cierpliwość i ciepłe słowa zostaną wynagrodzone.
Dla dziecka pójście do przedszkola jest sporym wydarzeniem, stanowi to pierwszy krok wejścia w grupę po za rodziną.
Mogą pojawić się objawy nieprzygotowania dziecka tj. płacz, łatwe męczenie się, brak komunikacji z dziećmi i opiekunami, niewłączenie do zajęć. Należy wtedy nie pokazywać dziecku dezaprobaty, ale wspierać je.
Czego nie wolno robić:
Nie przedłużajcie momentu rozłąki w nieskończoność. To zaniepokoi dziecko.
Nie mówcie dziecku :,,Zaraz wrócę" lecz wytłumaczcie mu co w tym czasie będziecie robić i kiedy na prawdę po nie przyjdziecie np po obiedzie. Dotrzymujcie słowa.
Nie opuszczaj dziecka znienacka, uciekając.
Nie groźcie przedszkolem: ,, W przedszkolu będziesz musiał wszystko zjeść"
Nie okazujcie smutku, strachu, zaniepokojenia, ani tez przesadnej radości. Wyjaśnijcie, że przedszkole to jego obowiązek, tak jak wy chodzicie do pracy.
Traktujcie pójście do przedszkola jako normalną rzecz, nie wyolbrzymiajcie jego znaczenia.
Ważnym elementem, jest pójście pierwszy dzień z dzieckiem do przedszkola, by dziecko w pierwszym dniu razem z rodzicem, obejrzało placówkę, być może poznało dzieci z którymi będzie chodzić do przedszkola.
Gdy dziecko opiera się przed wejściem do przedszkola, może warto porozmawiać z przedszkolanką, by wprowadziła w zajęcia przez pierwszy dzień to co dziecko lubi robić. np dziecko lubi lepić z ciastoliny, może dać mu ta przestrzeń w przedszkolu, by lepił sobie z ciastoliny.
Szanujcie uczucia dziecka i dajcie dziecku wsparcie, pokażcie dziecku, ze wierzycie w jego sukces., okażcie spokój.
Warto też poczytać dziecku książeczki związane z przedszkolem, my czytaliśmy np ,, Tupcio przedszkolak na medal". Świetna książka opisująca losy małej myszki, która idzie pierwszy dzień do przedszkola.
*Swój artykuł oparłam o książkę,, Twoje dziecko szczęśliwe w przedszkolu"- Jovanka Jovicic, psycholog.
Comments